Jaki powinien być prawdziwy mężczyzna?

Ideał mężczyzny podobno zmienia się przez lata. To byłoby zrozumiałe, w końcu przez wieki ludzkie oczekiwania poddają się modyfikacji. Tak więc i wizerunek faceta, naturalną koleją rzeczy, przechodzić musiał transformacje. Ale czy rzeczywiście? Wielu uważa, że obecnie panuje kryzys męskości. Ja nie generalizowałbym w ten sposób. Tak, są pewne symptomy, które przemawiają za tak niepokojącą wizją, wydaje mi się jednak, że dzisiejsi mężczyźni są gatunkiem dość zróżnicowanym i reprezentują różne postawy. Mówi się, że wszystko już kiedyś było, tak więc i w temacie męskości trudno byłoby po tych wszystkich tysiącleciach nagle wynaleźć coś nowego.

1. Prostolinijni jaskiniowcy

Mieliśmy kiedyś erę, gdy prawdziwy facet musiał być szorstkim, prymitywnym barbarzyńcą, tłukącym bezrefleksyjnie innych po czerepach. Intelektualne rozkminy nie były dla niego – napędzał go bojowy duch i chłopina czuł się niespełniony, jeśli trafił mu się dzień, w którym nie splądrował z kolegami jakiejś wioski i nie powypruwał flaków każdemu, kto się nawinął.

I ten typ mężczyzny, o dziwo, ma się dziś całkiem dobrze. Cywilizacja trochę ograniczyła mu możliwość do ekscesów, ale i tak widuje się jego przedstawicieli niemal na każdym kroku. Może trudniej ich wypatrzyć, bo nie dzierżą w dłoniach toporów, a zwierzęce skóry wielu z nich zamieniło na dresy. Często wręcz niczym nie wyróżniają się z tłumu i dopóki z takim nie pogadasz (to takie określenie na wyrost, bo z jego strony usłyszysz praktycznie tylko bluzgi), nie dowiesz się, że trafiłeś właśnie na współczesnego barbarzyńcę.

2. Zniewieściali romantycy

Epoka romantyzmu przyniosła wzorzec krańcowo odmienny – introwertycznego wrażliwca, nie dającego sobie rady z ogromem swych przeżyć i uczuć. Blady, zamyślony. Krzepy w nim tyle, że chwieje się przy każdym podmuchu wiatru.

I tych także się ostatnio sporo rozpleniło. To ten dzisiejszy nowoczesny model ma być głównym argumentem świadczącym o kryzysie męskości. Model mężczyzny wrażliwego, nie wstydzącego się uczuć, a przy okazji używającego więcej kosmetyków niż jego dziewczyna. I noszącego spodnie rurki. Obowiązkowo.

Wielu się z takich wyśmiewa i dziwuje jednocześnie, że „do czego to już doszło w dzisiejszych czasach?”. A przecież to żadna nowość. Mało to mieliśmy w ubiegłych wiekach, przynajmniej wśród wyższych sfer społecznych, pudrujących się gogusiów w rajtuzach? Nihil novi!

3. Prawdziwi rycerze

Ale zaraz, gdzieś tam pomiędzy erą przypakowanych osiłków, rozłupujących sobie czachy, a czasem wrażliwych, zniewieściałych romantyków, strzelających sobie w łeb z powodu nieodwzajemnionych uczuć, była jeszcze przecież epoka rycerska, w której prawdziwy mężczyzna musiał być waleczny, honorowy, szlachetny i szarmancki wobec niewiast. Gdzie podział się ten wzorzec? Czemu widuję na ulicach barbarzyńców i romantyków, a rycerze gdzieś się stracili?

Czyż ten wzór mężczyzny nie łączył w sobie tego co najlepsze? Czy nie był złotym środkiem między agresywnym troglodytą a płaczliwym chłystkiem? Miał przecież odwagę i śmiałość tego pierwszego, połączoną z uczuciowością drugiego – tyle że bez popadania w przesadę każdej z tych stron. A dodatkowo wzbogacał to właśnie o tę swoją szlachetność, honorowość, potrzebę niesienia pomocy słabszym i szacunek dla dam.

4. To jaki ma w końcu być facet?

Nietrudno chyba wywnioskować z tego tekstu, że właśnie rycerski wzorzec wydaje mi się najwłaściwszy. Jest chyba po prostu najzdrowszy, zarówno dla samych mężczyzn, jak i dla ich otoczenia. I rzeczywiście, przeglądając internetowe fora, można odnieść wrażenie, że posiada on najwięcej tych cech pożądanych u mężczyzny z prawdziwego zdarzenia. Rozmarzone forumowiczki raz po raz rozpisują się właśnie o honorowości i szacunku dla kobiet.

Jakie jeszcze przymioty powinien posiadać ideał męskości? Pewność siebie, której jednak musi towarzyszyć skromność. Musisz czuć swoją wartość, ale nie o to chodzi, byś na każdym kroku demonstrował wszystkim, jaki to jesteś wspaniały. Ta pewność przejawia się też w konsekwencji tego, co robisz. Możesz czasem zmienić zdanie, ale nie za często – trzeba wiedzieć, czego się chce i do tego dążyć. Prawdziwy mężczyzna nie może sobie pozwolić na niezdecydowanie. Musi być dla innych oparciem, zapewniać opiekę, a jako taki powinien być niezachwiany.

Ma być też odpowiedzialny. Nie uciekać przed problemami, lecz mierzyć się z nimi, właśnie jak prawdziwy rycerz, i ponosić mężnie konsekwencje swoich błędów.

Odnoszę wrażenie, że być może tak naprawdę ten ideał prawdziwego mężczyzny nie zmienił się przez wieki aż tak bardzo. Zmieniali się sami mężczyźni, jednak okazuje się, iż wciąż mniej więcej taki sam zestaw cech jest tym najbardziej pożądanym. Co może świadczyć, że jakkolwiek w przyszłości obraz mężczyzn będzie się przedstawiał, to sama idea prawdziwego mężczyzny, pozostająca niestety najczęściej w formie pobożnych życzeń, nie przeminie i nie zatraci swej wartości. Żebyśmy jeszcze tylko, panowie, chcieli i mieli siły, by do tego ideału dążyć!